• Home
  • About
  • Contact
    • Category
    • Category
    • Category
  • Shop
  • Advertise

About Me

About Me
Escribo desde los 13 años, me gustan las series, los gatos y Marina and The Diamonds. , click here →

Follow me @paula.sidoruk

Followers

>>Otros blogs

  • Cafeinómana
  • ( brillantina explosiva )
  • Silicon, Saline, Poison
  • Vuelo de media luna.

Translate

facebook twitter instagram pinterest bloglovin Email

Happy crime.

"I am Marina and you are the Diamonds."

  Me siento mal con vos. Cada vez que estamos juntos termino confundida. Me hacés pensar que todo lo que siento está mal, me empiezo a reprochar, me empiezo a odiar. Y yo no me quiero odiar. Me hacés preguntarme por qué yo aún no supero lo que vos sí, y yo ya no quiero preguntarme por qué quisimos distinto. Ya no me siento cómoda al lado tuyo, y por lo único por lo que sigo ahí es por cosas que ya no existen ni van a volver a ser jamás. 

  Ya no somos nada, no te siento ni mi mejor amigo, a veces creo que ya no te conozco. Te siento tan lejano, que ni siquiera sé quién sos teniéndote al lado mío. Para mí ya no sos nada de lo que eras, te quedaste estancado en un pasado que no sobrevivió. Sólo quedaron memorias que siempre eligen distorsionarse hacia lo perfecto y me hacen sentir que jamás voy a poder volver a sentirme de esa manera. Y yo no quiero tener que volver a creer en que no hay nadie como vos. 

  No quiero tener que volver a dudar de si hay algo malo en mí como para que nunca hayas podido quererme. No quiero dejar de quererme a mí para seguir queriéndote a vos. Cuando estoy al lado tuyo siento que estoy haciendo todo mal y de que lo intento para nada. Ya no quiero salir confundida sólo porque no acepto dejar atrás todo lo que fuimos en un momento que ya no está.

Share
Tweet
Pin
Share
No comentarios

 Aún recuerdo cada tarde que me regalaste. Lo teníamos todo, pero no éramos nada. Nunca lo fuimos. Ni podríamos serlo. 

  En una vida llena de dudas, siempre estuve segura de vos. Y mis únicos miedos eran simplemente dos: que se perdiera lo que tuvimos en algún momento y de que alguien más te hiciera reír. Ambos sucedieron, porque cada vez que algo me aterroriza, termina siendo mi nueva realidad. Te quiero, pero siempre en libertad. Conmigo o sin mí, vas a estar bien. Con o sin vos, espero poder decir lo mismo algún día. 

  Con vos siempre todo fue un interminable no sé. No sabía si me querías, me querés pero no sabés qué hacer con eso. Y yo lo sabía perfectamente: siempre te iba a preferir por sobre cualquiera, pero jamás sobre mí. 

  Y aún después de tanto tiempo entiendo que te sigo queriendo con todo lo que soy, pero no merezco que duelas de esta manera. ¿Cuánto puedo fingir antes de confesar que todo esto me estaba rompiendo el alma? 

  En mi vida se me ocurriría no quererte feliz, pero algo se remueve cuando veo que seguiste adelante tan fácil. No lo entiendo y no me entra en la cabeza tu manera de querer a alguien más. Me llena de incertidumbres y de dudas. 

  Con respecto a mí, estoy bien. Puedo sentir cómo el sentimiento muere de a poquito. Cómo se deshace y va cayendo de a pedacitos por sobre los recuerdos. Algunos, por no decir la mayoría, ya no duelen. Otros eligen seguir lastimándome como si fuera la primera vez. Fue insostenible intentar una y otra vez que nada se cayera, desde un solo lado. En algún momento también iba a terminar por abandonar todo. Y así fue. Llegué a la parte en la que entiendo que no depende todo de mí, aunque quisiera que todo dependiera de mí. Segura de poder soportarlo todo por quererte, entendés que ese todo pesa demasiado. Y que lo sostuve demasiado tiempo yo sola como para no terminar exhausta. Entonces lo dejé ser, y lo dejé ir. No sé si va a volver, pero tampoco deseo saberlo todo esta vez. 

  Hoy nos volvimos a ver después de dos meses y no esperaba volver a hacerlo de nuevo. Todo seguía intacto cuando te miraba. Podía sentirlo, podía quedarme mirándote todo el día. Se percibía todo bajo el no debería verte así, nunca más. Pero nos volvimos a encontrar, creo que vos también te diste cuenta, aunque somos incapaces, otra vez, de sentir lo mismo. 

Share
Tweet
Pin
Share
No comentarios
Newer Posts
Older Posts

About me

About Me

Aenean sollicitudin, lorem quis bibendum auctor, nisi elit conseat ipsum, nec sagittis sem nibh id elit. Duis sed odio sit amei.

Follow Us

  • facebook
  • twitter
  • instagram
  • Google+
  • pinterest
  • youtube

recent posts

Sponsor

Facebook

Blog Archive

  • enero 2023 (1)
  • agosto 2022 (1)
  • julio 2022 (1)
  • abril 2022 (1)
  • marzo 2022 (1)
  • agosto 2021 (1)
  • mayo 2021 (1)
  • abril 2021 (1)
  • febrero 2021 (1)
  • enero 2021 (2)
  • diciembre 2020 (2)
  • octubre 2020 (1)
  • septiembre 2020 (1)
  • agosto 2020 (2)
  • julio 2020 (1)
  • mayo 2020 (2)
  • febrero 2020 (1)
  • enero 2020 (1)
  • diciembre 2019 (2)
  • octubre 2019 (2)
  • septiembre 2019 (2)
  • agosto 2019 (1)
  • julio 2019 (1)
  • mayo 2019 (1)
  • abril 2019 (2)
  • febrero 2019 (2)
  • enero 2019 (2)
  • diciembre 2018 (3)
  • noviembre 2018 (4)
  • octubre 2018 (5)
  • septiembre 2018 (5)
  • agosto 2018 (8)
  • julio 2018 (8)
  • junio 2018 (8)
  • mayo 2018 (7)
  • abril 2018 (7)
  • marzo 2018 (5)
  • febrero 2018 (4)
  • enero 2018 (2)
  • diciembre 2017 (4)
  • noviembre 2017 (3)
  • octubre 2017 (8)
  • septiembre 2017 (7)
  • agosto 2017 (5)
  • julio 2017 (2)
  • junio 2017 (2)
  • mayo 2017 (2)
  • abril 2017 (1)
  • marzo 2017 (1)
  • febrero 2017 (4)
  • enero 2017 (2)
  • diciembre 2016 (6)
  • noviembre 2016 (9)
  • octubre 2016 (6)
  • septiembre 2016 (11)
  • agosto 2016 (6)
  • julio 2016 (10)
  • junio 2016 (4)
  • mayo 2016 (4)
  • abril 2016 (10)
  • marzo 2016 (4)
  • febrero 2016 (3)

Created with by ThemeXpose | Distributed by Blogger Templates