• Home
  • About
  • Contact
    • Category
    • Category
    • Category
  • Shop
  • Advertise

About Me

About Me
Escribo desde los 13 años, me gustan las series, los gatos y Marina and The Diamonds. , click here →

Follow me @paula.sidoruk

Followers

>>Otros blogs

  • Cafeinómana
  • ( brillantina explosiva )
  • Silicon, Saline, Poison
  • Vuelo de media luna.

Translate

facebook twitter instagram pinterest bloglovin Email

Happy crime.

"I am Marina and you are the Diamonds."

  Renuncio, paro, me cansé. Porque ya no es lo de siempre, no queda nada, no te quiero igual, vos tampoco, todo se volvió costumbre, me acostumbré a tenerte, a verte todos los días, y no medí el dolor que conllevaba el acostumbrarse a un sentimiento. Me equivoqué. Me excedí, demasiado. Lloré, lo suficiente. Te quise, hasta el cansancio. Me lastimaste, más de lo que podía soportar. Hice todo lo que estuviera a mi alcance cuanto pude, pero nunca tuvo sentido. No hay realidad, no hay magia, no queda nada. 
  No puedo entender cómo todo termina así, como juré nunca llegar a esta instancia, como prometí quererte para siempre. Me siento mal, por dejarte ir, por perderte, por no poder aprovechado la oportunidad, las miles de oportunidades que tuve. 
  Renuncio a quererte, a cuidarte y a estar ahí sufriendo por vos. Todo se perdió, todos mis sueños, ideas, pensamientos, absolutamente mi vida entera, se echó a perder cuando te conocí. Porque lo cambiaste todo, lo reemplazaste por algo mejor, pero terminó derrumbándose al primer intento, dejando escombros de algo que ya no sé qué es.
Share
Tweet
Pin
Share
No comentarios
  Había luces intermitentes y caían gotas después de tanto tiempo, entonces miré la oscuridad del cielo y me acordé de vos, no faltaba mucho para que mis lágrimas se mezclaran con las de ese cielo que observamos alguna vez. Estaba todo oscuro, caminaba por el medio de la calle con charcos de agua alrededor, sin un camino o destino claro. Y mientras esperaba lo que sea que estuviese esperando, coincidimos otra vez, apareciste, sonreíste, y te fuiste. Sonreí y bajé la cabeza, habías puesto color a mis días otra vez. 
Share
Tweet
Pin
Share
No comentarios
  No quedó nada. No existen emociones que pudiesen explicar la lentitud con la que se desplazan las cosas desde que no hay una mínima señal por tu parte. El globo se infló, se elevó demasiado alto y terminó por pincharse, deshaciéndose de cualquier obstáculo que impidiera que te fueras. El reloj se quedó sin arena, salpica agua de tantas veces que intentamos limpiar lo que nos lastimaba. El libro se mojó, deformó la tinta de sus hojas y echó a perder nuestra historia. 
Share
Tweet
Pin
Share
No comentarios
  "...se iba, sentía que era la última vez. Que no habría otras veces, que era el final. Porque siempre era final para nosotros.
  No llovía, no era un feo día, nada como en las películas. Él solo estaba ahí. Tan lindo como la primera vez que lo vi. Con la misma expresión, quizás con más dolor en su rostro, pero, su mirada, seguía reflejando toda la luz que yo necesitaba. Porque él seguía siendo todo lo que yo necesitaba.
  Lo único que sé es que se iba, y que no podía alcanzarlo. Nunca lo hacía. Pero esta vez era diferente, algo me gritaba que lo siguiera, hasta donde me fuera posible, pero que no lo deje ir. 
  Grité su nombre, pero entre el tumulto de personas, él nunca me escuchó. Nunca se dio vuelta. 
  Lo tomé del brazo; y me miró, como siempre me miraba, con esa mirada imposible de descifrar, la mía le pedía que por favor no se vaya, pero él no parecía entenderlo. 
  Cuando nada parecía salir de mi boca en ese cruce, le susurré:
- Te amo.
  Solamente nos quedamos observando. Y se fue. "

¿Muy tarde, quizás? esa siempre es nuestra pregunta. 


Share
Tweet
Pin
Share
No comentarios
Newer Posts
Older Posts

About me

About Me

Aenean sollicitudin, lorem quis bibendum auctor, nisi elit conseat ipsum, nec sagittis sem nibh id elit. Duis sed odio sit amei.

Follow Us

  • facebook
  • twitter
  • instagram
  • Google+
  • pinterest
  • youtube

recent posts

Sponsor

Facebook

Blog Archive

  • enero 2023 (1)
  • agosto 2022 (1)
  • julio 2022 (1)
  • abril 2022 (1)
  • marzo 2022 (1)
  • agosto 2021 (1)
  • mayo 2021 (1)
  • abril 2021 (1)
  • febrero 2021 (1)
  • enero 2021 (2)
  • diciembre 2020 (2)
  • octubre 2020 (1)
  • septiembre 2020 (1)
  • agosto 2020 (2)
  • julio 2020 (1)
  • mayo 2020 (2)
  • febrero 2020 (1)
  • enero 2020 (1)
  • diciembre 2019 (2)
  • octubre 2019 (2)
  • septiembre 2019 (2)
  • agosto 2019 (1)
  • julio 2019 (1)
  • mayo 2019 (1)
  • abril 2019 (2)
  • febrero 2019 (2)
  • enero 2019 (2)
  • diciembre 2018 (3)
  • noviembre 2018 (4)
  • octubre 2018 (5)
  • septiembre 2018 (5)
  • agosto 2018 (8)
  • julio 2018 (8)
  • junio 2018 (8)
  • mayo 2018 (7)
  • abril 2018 (7)
  • marzo 2018 (5)
  • febrero 2018 (4)
  • enero 2018 (2)
  • diciembre 2017 (4)
  • noviembre 2017 (3)
  • octubre 2017 (8)
  • septiembre 2017 (7)
  • agosto 2017 (5)
  • julio 2017 (2)
  • junio 2017 (2)
  • mayo 2017 (2)
  • abril 2017 (1)
  • marzo 2017 (1)
  • febrero 2017 (4)
  • enero 2017 (2)
  • diciembre 2016 (6)
  • noviembre 2016 (9)
  • octubre 2016 (6)
  • septiembre 2016 (11)
  • agosto 2016 (6)
  • julio 2016 (10)
  • junio 2016 (4)
  • mayo 2016 (4)
  • abril 2016 (10)
  • marzo 2016 (4)
  • febrero 2016 (3)

Created with by ThemeXpose | Distributed by Blogger Templates