• Home
  • About
  • Contact
    • Category
    • Category
    • Category
  • Shop
  • Advertise

About Me

About Me
Escribo desde los 13 años, me gustan las series, los gatos y Marina and The Diamonds. , click here →

Follow me @paula.sidoruk

Followers

>>Otros blogs

  • Cafeinómana
  • ( brillantina explosiva )
  • Silicon, Saline, Poison
  • Vuelo de media luna.

Translate

facebook twitter instagram pinterest bloglovin Email

Happy crime.

"I am Marina and you are the Diamonds."

  Y un por ahí es un quizás, y un hasta luego un nunca más. Y por ahí duela, por ahí ya lo asimilé desde el comienzo (creo que por ahí va la cosa). Por ahí intento hacerme creer que me duele. Siempre pensé que un "chau, suerte", era sólo un hasta luego, ya nos vamos a volver a ver. Pero a veces no vuelven a verse, o quizás se vean todos los días pero sea como si realmente no estuvieran ahí. Por ahí sea un adiós momentáneo y ya lo estoy complicando todo, como siempre. Pero te juro que espero que no, que sea por ahora y para después también. Porque no quiero, porque me cansé, porque aprendí que hay gente con la que sólo no coincidimos en este momento. Y, perdón, ya me pasó. Me hace mal darme cuenta de que me equivoqué, otra vez. De que ignoré lo que sentía por volver a dar una oportunidad, por lastimarme pensando en que ibas a cambiar, como tantas veces me dijiste, te lo digo yo ahora: no te preocupes, no va a volver a pasar.
  Por mi parte todo sigue igual, sólo una decepción más. Y qué se le va a hacer, cada vez me doy cuenta de que a nadie se le puede creer, que ya te das cuenta cuando alguien promete algo y con anticipación sabés que no va a cumplir nunca. Y qué, me volveré a equivocar, volveré a confiar, y seguramente también me vuelva a decepcionar, pero no dudaría de volver a empezar.
  Es más, no dudo de que seas una excelente persona, porque como dije antes, sólo hay personas que no coinciden, que hayas tenido problemas con alguien no quiere decir que sea mala, ni que a todos vaya a cagar, sólo las cosas no se pudieron dar, y es cuestión de aceptar, porque si no entendés eso, qué difícil se te va a hacer perdonar. 
  Entonces entendí que hay gente. La que está desde el principio, y sabés que vale, porque a pesar de las diferencias, nada cambió, porque es la que vale de verdad. Y están las personas que vienen un ratito, te ayudan en un determinado momento, y se van. Y por ahí vuelvan, pero sabés bien que no va a funcionar otra vez, porque una vez que ya perdiste la confianza (y es mucho peor si nunca la hubo), imposible que vuelvan a estar igual. Y de esas es mejor moderar, porque duele bastante ver que te decían que te querían, y que al final, te mentían.
Share
Tweet
Pin
Share
No comentarios
  Si lo pensáramos, no sé, a mí se me hace raro. Sé, o quiero suponer, que falta muchísimo tiempo, pero, ¿alguna vez pensaste que la muerte puede estar tan próxima, tanto que la creemos inalcanzable?, se me dio por planteármelo.
  Es como extraño, y también intriga mucho. Tendemos demasiado a decir: "otro día hago x cosa", "quiero que llegue tal día", o "que se termine este año de mierda", entre otras cosas. Pero lo pensé y llegué a la conclusión a la que siempre llego, que quizás es algo que se dice demasiado en estos días, pero: es hoy, no hay mañana. Ayer ya pasó, no se puede cambiar. Pero tampoco podés estar esperando a ver qué pasa, a ver si se da lo que querés. El tema es HOY, es HOY hacer posible lo que se quiere para los días que sigan. Simplemente todos los días fueron "hoy", pero también fueron "ayer", y posiblemente también sean "mañana", y sin embargo esperamos que hayan sido hoy para arrepentirnos de no haberlo hecho antes, para notar el tiempo que perdimos.
  Por eso pensé, el día que se nos acabe el tiempo, ¿qué vamos a hacer?, la respuesta es sencilla: o nos arrepentimos de cada día que esperamos que llegara y dejamos pasar los ayeres, o, simplemente, lo hicimos cuando se pudo, cuando se quiso, y por qué no, cuando se sintió. 
  También pensé en eso, se nos hace costumbre pensar que tenemos el tiempo infinito para hacer todo lo que queremos hacer, pero no hay tiempo. Pensá en cuando se te termine el tiempo y no tengas forma de frenarlo, por ahí sentís un apagón general y no volvés nunca, y no lográs nunca lo que tanto quisiste: por miedo, por vergüenza, por lo que sea. Y tampoco vas a tener tiempo de arrepentirte, simplemente no vas a sentir más. 
  No va a haber otro día para decir que después lo hacés, para ver bien a la persona que querés, para pedir perdón, ni siquiera para decirle a quien querés que te encanta tanto. No va a haber otra oportunidad, no van a haber más mañanas en los que puedas posponer lo que querés ahora, porque como siempre dije: lo que querés ahora posiblemente no lo quieras mañana.
  Entonces, no sé, simplemente lo pensé; pensé en lo raro que sería dejar de existir, de querer, de sentir, es raro saber que entre tantos mañanas que esperás para hacer algo, te llega uno que te termina para siempre. Imagínate si esperar el mañana te termina consumiendo el hoy.
Share
Tweet
Pin
Share
No comentarios
  Hoy, después de tanto tiempo, me acordé de vos, y lloré. De nuevo. Pero no como esas veces en las que no podía parar, sólo se me cayeron unas lágrimas que no pude reprimir a tiempo. Y pensé en la cantidad de veces que habré llorado sin razón y sin consuelo cuando no estabas. Demasiadas, diría mi inconsciente. Y la verdad que sí, fueron incontables las veces que te necesité conmigo y nunca te lo supe decir.
  Y pensé, quizás no se trate de olvidar, ni de superar, ni siquiera de entender. Quizás tenga que acordarme de nuevo, de asomarme al dolor, de volverlo a llorar. Pero no para que vuelva, sino para saber si realmente me duele o simplemente lo olvidé, si olvidé tanto la sensación que extraño extrañar.
  Y llegué a la conclusión de que quizás te extrañe toda mi vida, que por ahí ya no te tenga que llorar más, sólo entender que te sigo queriendo y que no puedo hacer nada. Recordarte cuando pueda y llorar cuando me sea posible.

  Aunque también pensé en que en algún momento se termina, como tantas otras cosas, pero quizás nunca pensé que se podía querer así, quizás nunca entendí la parte de dejar ir. Pero no estoy mal, simplemente estoy tratando de entender que te sigo queriendo y que no está mal, no me siento mal por eso, sólo te espero otra vez.
Share
Tweet
Pin
Share
No comentarios
  Durante todo el día me sentí extremadamente mal, sola y aburrida. Aunque quisiera cambiar eso me era imposible. No podía. 
  Como siempre, hubo algo entre lugares que me sorprendió. Como esas repetidas veces que me sentía sin suerte y por qué no, sin ganas de nada. De repente apareció una vaquita de San Antonio. Qué tiene de importante eso, ¿no?; lo cierto es que me apareció en la campera y después la perdí de vista, pero no pude evitar sentirme feliz por esas cosas muy chiquitas que me hacen bien.
  Estaba cansada, otra vez. De repente aparecieron otras cosas, una canción, el cielo de diferentes colores, un árbol con flores, un momento con alguien que querés... y pensé: ¿cuántas veces estaremos ignorando lo que siempre estuvo ahí, por buscar lo que no necesitamos?, esas reflexiones tardías se me olvidan después, no espero respuesta. Lo cierto es que ver sonreír por algo tan mínimo a alguien que quiero me hizo replanteármelo otra vez. En el camino hacia mi casa lo pensé, mientras esperaba que me abrieran la puerta del edificio. Había unos nenes jugando, 7 u 8 años, máximo. Sólo me quedé esperando a que alguien que saliera abriera la puerta, pero esos nenes hicieron hasta lo imposible para buscarme una llave para entrar. Pensé: ¿tan mala cara tengo? no encontré respuesta, tampoco; no quisieron prestarles una llave, y uno de los nenes dijo "es para que pueda entrar la chica." Increíblemente era muy extraño la insistencia que le ponían a una situación mínima, o al menos eso era para mí. Como no había llave, el nene me dice: "tomá, abrí con este palito", no tenía idea de cómo hacerlo. Mientras lo intentaba me dice: "¿estás llorando?", le repliqué que no. Cuando finalmente llegué a mi casa no podía creer la simplicidad que hay encerrada en un sólo día. Cómo la simplicidad te puede sacar una sonrisa complicada, esas difíciles de formar.
Share
Tweet
Pin
Share
No comentarios
  No me arrepiento. De nada. De nada que tenga que ver con vos; es que no me importó sufrir si eso era lo que yo quería. Si eso era por lo único que seguía.
  A veces me despierto y pienso, "¿estará bien?", como si no lo supiera, como si alguna vez hubieras confiado en mí. Y después me olvido, después esa pregunta se rompe cuando te veo sonreír, cuando te veo feliz, o cuando lo intentás. 
  También a veces antes de dormir pienso, "¿estará bien?", como si lo supiera, realmente no lo sé. Y después me olvido, después esa pregunta se rompe cuando no tengo respuesta.
  Incluso cuando estamos juntos pienso, "¿estarás bien?", y te miro sonreír con la cabeza baja, entonces, ¿qué más da?, lo demás ya no importa más si puedo seguir sintiéndome bien por tu felicidad.
Share
Tweet
Pin
Share
No comentarios
  Sé que a veces te cansás de estar, de dar todo y que nada vuelva. Sé que te cegás por el dolor porque no ves salida, porque todo lo construido se te cae encima, porque no lo querés sentir otra vez. Sé que a veces no querés seguir intentando por miedo, porque ya no te quedan ganas de creer. Pero qué sería de nosotros si dejáramos de hacerlo. Es que, creer, confiar, y sentir, es lo mejor que podemos hacer. Bajo cualquier pronóstico y contra cualquier palabra ajena. Con ganas y con voluntad, con la fuerza de querer una vez más. Siempre. 
  Porque, si te cansás y no te levantás, perdiste; lamentablemente es así, nadie va a levantarte más que vos mismo/a. Nadie va a sentir ni superar por vos, y, si no entendés eso, ya perdiste. Es más, creo que ni empezaste todavía.
Share
Tweet
Pin
Share
No comentarios
Newer Posts
Older Posts

About me

About Me

Aenean sollicitudin, lorem quis bibendum auctor, nisi elit conseat ipsum, nec sagittis sem nibh id elit. Duis sed odio sit amei.

Follow Us

  • facebook
  • twitter
  • instagram
  • Google+
  • pinterest
  • youtube

recent posts

Sponsor

Facebook

Blog Archive

  • enero 2023 (1)
  • agosto 2022 (1)
  • julio 2022 (1)
  • abril 2022 (1)
  • marzo 2022 (1)
  • agosto 2021 (1)
  • mayo 2021 (1)
  • abril 2021 (1)
  • febrero 2021 (1)
  • enero 2021 (2)
  • diciembre 2020 (2)
  • octubre 2020 (1)
  • septiembre 2020 (1)
  • agosto 2020 (2)
  • julio 2020 (1)
  • mayo 2020 (2)
  • febrero 2020 (1)
  • enero 2020 (1)
  • diciembre 2019 (2)
  • octubre 2019 (2)
  • septiembre 2019 (2)
  • agosto 2019 (1)
  • julio 2019 (1)
  • mayo 2019 (1)
  • abril 2019 (2)
  • febrero 2019 (2)
  • enero 2019 (2)
  • diciembre 2018 (3)
  • noviembre 2018 (4)
  • octubre 2018 (5)
  • septiembre 2018 (5)
  • agosto 2018 (8)
  • julio 2018 (8)
  • junio 2018 (8)
  • mayo 2018 (7)
  • abril 2018 (7)
  • marzo 2018 (5)
  • febrero 2018 (4)
  • enero 2018 (2)
  • diciembre 2017 (4)
  • noviembre 2017 (3)
  • octubre 2017 (8)
  • septiembre 2017 (7)
  • agosto 2017 (5)
  • julio 2017 (2)
  • junio 2017 (2)
  • mayo 2017 (2)
  • abril 2017 (1)
  • marzo 2017 (1)
  • febrero 2017 (4)
  • enero 2017 (2)
  • diciembre 2016 (6)
  • noviembre 2016 (9)
  • octubre 2016 (6)
  • septiembre 2016 (11)
  • agosto 2016 (6)
  • julio 2016 (10)
  • junio 2016 (4)
  • mayo 2016 (4)
  • abril 2016 (10)
  • marzo 2016 (4)
  • febrero 2016 (3)

Created with by ThemeXpose | Distributed by Blogger Templates